Tuzlu Su ile Tatlı Suyun Karşılaşmasından Elektrik Üreten Tesis
Japonya’da bir arıtma tesisinde geliştirilen ve son dönemde dikkat çeken bu sistem, alışıldık yenilenebilir enerji anlatılarının dışına çıkarak, rüzgarın esmesini ya da güneşin doğmasını beklemeden, yalnızca tatlı su ile tuzlu su arasındaki doğal yoğunluk farkını kullanarak elektrik üretebilmesiyle bilim dünyasında ayrı bir yerde duruyor; çünkü burada enerji, doğrudan doğanın kendi dengesizliğinden, yani iki farklı suyun birbirine karışma isteğinden doğuyor. Bu teknoloji, teknik adıyla ozmotik enerji ya da tuzluluk gradyanı enerjisi olarak bilinen bir fizik ilkesine dayanıyor ve Japonya’da özellikle deniz suyunun içme suyuna dönüştürüldüğü arıtma tesislerinin hemen yanında konumlandırılarak, normalde “atık” olarak kabul edilen yüksek tuzluluk oranına sahip suyun enerji üretiminde yeniden değerlendirilmesini mümkün kılıyor; böylece hem su hem de enerji aynı altyapı içinde birlikte yönetilebiliyor.
Sistemin çalışma mantığı oldukça sade ama etkisi derin: Tatlı su ile tuzlu su, yarı geçirgen özel membranlarla ayrıldığında, tatlı su molekülleri doğal olarak tuzlu su tarafına doğru geçmek ister ve bu geçiş sırasında oluşan basınç farkı, türbin benzeri bir mekanizmayı harekete geçirerek elektrik üretimine dönüştürülür; bu süreçte ne fosil yakıt yakılır ne de dışarıdan bir enerji girdisine ihtiyaç duyulur, çünkü hareketin kendisi zaten fiziksel bir zorunluluktur. Japonya’daki bu tesisin dikkat çekici yönlerinden biri de üretimin kesintisiz olmasıdır; güneş enerjisinde olduğu gibi gece durmaz, rüzgar enerjisinde olduğu gibi hava şartlarına bağlı kalmaz, çünkü tatlı su ve tuzlu suyun karışma eğilimi günün her saatinde devam eder ve bu durum, enerji güvenliği açısından sistemin değerini ciddi biçimde artırır.
Her ne kadar bugün için bu tesislerin ürettiği enerji miktarı devasa santrallerle kıyaslanamayacak ölçekte olsa da, uzmanlar bu yaklaşımın özellikle kıyı şehirleri, büyük arıtma tesisleri ve su altyapısı gelişmiş bölgeler için tamamlayıcı ve sürdürülebilir bir enerji modeli sunabileceğini vurguluyor; çünkü burada amaç tek başına enerji üretmekten çok, mevcut sistemlerin verimliliğini artırmak ve doğanın zaten gerçekleşen bir sürecini kontrollü biçimde işe koşmak. Bu nedenle Japonya’da hayata geçirilen bu ozmotik enerji tesisi, “geleceğin mucizesi” gibi sunulmasından ziyade, enerji üretiminde sessiz, görünmez ama sürekli çalışan bir alternatif olarak değerlendiriliyor ve belki de en çarpıcı yönü, enerji üretiminin her zaman büyük makineler, devasa paneller ya da gürültülü türbinler gerektirmediğini, bazen yalnızca iki farklı suyun birbirine kavuşma isteğinin yeterli olabileceğini göstermesi oluyor.
Kaynak:https://en.wikipedia.org
