Fare ile Filin Arasındaki Doğal İlişki ve Dürtü
Doğada fare ile fil arasında korku, düşmanlık ya da rekabet içeren gerçek bir ekolojik bağ yoktur fakat ikisinin davranış kalıpları, içgüdüleri ve hayatta kalma stratejileri tamamen farklı dünyalardan gelir ve bu fark, onların birlikte anılmasına neden olur. Filler büyük, yavaş ve güçlüdür; fareler küçük, hızlı ve kaygılıdır.
İkisinin ortak paydası, güvenlik arayışıdır. Fil için hayati öncelik; tehlikeyi önceden fark etmektir. Fare için hayati öncelik ise; tehlikeden hızlı kaçmaktır. Bu yüzden filler, çok küçük seslere ve titreşimlere karşı hassastır. Fare koştuğunda toprağı titretebilir, gövdelerin arasından fırlayabilir ve aniden ortaya çıkabilir. Fillerin bir kısmında buna karşı kaçıngan bir refleks gelişmiştir. Korku değil, irkilme vardır. Filin gücü, farenin hızına karşı işe yaramaz; bu nedenle fil, dev olsa da kontrolsüz küçük hareketlerden kaçınma eğilimindedir. Bu bir mantık değil, bir hayatta kalma algoritmasıdır.
Diğer tarafta fareye baktığımızda; fare, büyük gövdeleri barınak gibi görür, otların arasında, kaya diplerinde, ağaç kovuklarında, hatta filin gölgesinde bile gizlenebilir. Fare için fil; ne avcıdır, ne de yiyecektir. Sadece kullanılabilir bir çevresel unsur gibidir:; gölge, alan, saklanma. Farelerin içgüdüsü, büyük canlılara karşı merakla karışık temkin taşır. Bu, bir ilişkiden çok yan yana varoluş halidir.
Kısacası, fil beklenmedik küçük hareketi tehdit sinyali olarak algılar. Fare büyük gövdeyi korunaklı bir çevre olarak görebilir. Böylelikle doğal dürtüleri şuna indirgenir; fil; güvende kalmak için alan ve mesafe ister. Fare ise; gizlenmek ve kaçmak için fırsat arar. İkisi de birbirinden korkmaz; sadece hayatta kalma yazılımları farklıdır.
Bu yüzden masallarda, karikatürlerde ve kültürel anlatılarda ikisi karşılaştırılınca ortaya hem komik hem de düşündürücü bir denge oyunu çıkar; büyük olanın gücü, küçük olanın çevikliğiyle tamamlanır.
