Bir Yolculuk, Dokuz Hayal, Sonsuz Sessizlik
1959 yılının Şubat ayıydı. Ural Dağları’nın buzla kaplı eteklerinde, genç dağcılar Igor Dyatlov’un önderliğinde bir keşif yolculuğuna çıktı. Amaçları basitti, zirveye ulaşıp geri dönmek. Oysa onları bekleyen şey, tarihin en karanlık doğa gizemlerinden biriydi. Günler geçti, kamptan hiçbir haber alınamadı. Kurtarma ekipleri ulaştığında, gördükleri manzara her şeyi değiştirdi. Çadır, içeriden yırtılmıştı. Ayak izleri, karın içinde çıplak ya da çoraplı adımlar olarak uzanıyor, sonra bir anda kayboluyordu. Bedenler, ormanın farklı köşelerinde donmuş halde bulundu.
Çözülmeyen Ayrıntılar
Bazı dağcıların kaburgaları kırılmış, birinin kafatası çatlamış, bir kadınsa dilini kaybetmişti. Ama vücutlarında dış darbe izi yoktu. Kıyafetlerde radyasyon kalıntıları bulundu. Ve o gece gökyüzünde “turuncu ışıklar” gördüğünü söyleyen tanıklar vardı. Hiçbir şey birbirini tutmuyordu. Ne bir hayvan saldırısıydı, ne de sıradan bir çığ… Olay yerine bakan herkesin aklında aynı soru yankılanıyordu: “Onları ne korkuttu?”
Teoriler Arasında Kaybolan Gerçek
Resmi raporlar “bilinmeyen bir doğal güç” tanımıyla dosyayı kapattı. Yıllar sonra yeniden açılan soruşturma, “küçük bir kar kayması” olasılığını sundu. Ama hiçbir açıklama, insanların içine sinmedi. Kimine göre gizli bir askerî deneyin kurbanıydılar, kimine göre rüzgarın frekansları onları panikletmişti. Bazıları ise hala “başka bir dünyadan gelen” bir olasılıktan söz ediyor. Dyatlov Geçidi, insanın doğaya karşı ne kadar küçük olduğunu bir kez daha hatırlatıyor. Belki de o gece, doğa onlara bir sınır çizdi… “Buraya kadar.” Ve o sınırın ötesine geçenler, artık anlatamayacak kadar uzakta kaldı.
