21 Aralık gecesi, atalarımız için yalnızca güneşin yön değiştirdiği bir an değil, aynı zamanda niyetlerin evrenle en net biçimde temas kurabildiği, dileklerin sözden çok bilinçle ifade edildiği ve zamanın insanı daha dikkatle dinlediğine inanılan özel bir eşikti; bu yüzden bu gece, dilek dilemenin sıradan bir temenni değil, sorumluluk taşıyan bir bilinç hali olduğuna inanılırdı. Bu gecede dilek ritüellerinin temelinde niyetin berraklığı yer alırdı; çünkü atalarımız, karanlığın en yoğun olduğu anda söylenen her düşüncenin, ışık yeniden doğarken evrende yankı bulduğunu düşünür ve bu yüzden dilekler aceleyle değil, durularak, ne istendiği kadar neden istendiği de bilinerek tutulurdu.
En bilinen ritüellerden biri, mum ve ateşle yapılan niyet çağrısıydı; gece sessizliğinde yakılan bir mumun alevine bakarak, dilek yüksek sesle değil, içten ve sakin bir şekilde düşünülür, alevin titremesi dileğin yönünü, dumanın yükselmesi ise niyetin göğe taşınmasını simgelerdi ve bu sırada sözcüklerden çok hislerin önemli olduğuna inanılırdı. Bir diğer güçlü uygulama, dileği doğaya emanet etme ritüeliydi; küçük bir kağıda yazılan dilek, toprağa bırakılır ya da bir ağacın dalına bağlanan sade bir bezle sembolleştirilirdi, çünkü dileğin büyümesi için onun doğanın döngüsüne teslim edilmesi gerektiği düşünülürdü ve bu teslimiyet, sabrın ilk adımı sayılırdı.
Atalarımız için dilek ritüellerinde geçmişi bırakma şarttı; bu yüzden 21 Aralık gecesi, gerçekleşmesi istenen şeylerden önce artık istenmeyenler zihinsel olarak serbest bırakılır, taşınan korkular, pişmanlıklar ve tamamlanmış hikayeler karanlığa teslim edilir, çünkü boşluk açılmadan yeni bir doğuşun mümkün olmadığı bilinirdi. Bu gecede yapılan ritüellerde sessizlik, en az ateş kadar kutsaldı; konuşmadan geçirilen birkaç dakika, insanın kendi iç sesini duymasını sağlarken, dileğin dış dünyadan çok iç dünyada şekillendiğini hatırlatırdı ve bu sessizlik, dileğin samimiyetini sınayan bir alan gibi görülürdü.
21 Aralık gecesinin dilek ritüellerinde en önemli unsur ise şükürdü; henüz gerçekleşmemiş olan için bile teşekkür etmek, dileğin bir beklenti değil, bir güven ilişkisi olduğunu gösterir ve atalarımız, şükürle mühürlenmeyen hiçbir niyetin yolunu bulamayacağına inanırdı. Bu gece yapılan dilek ritüelleri, mucize beklemek için değil, insanın kendi yönünü netleştirmesi içindi; çünkü atalarımız bilirlerdi ki evren, ne istediğini bilen zihni daha kolay duyar ve ışık, ancak çağrıldığında geri döner.
