Zamandan kaçma çabası çoğu zaman ileri doğru koşmak değil, olduğu yerde hızlanmak gibidir; insan takvime bakmamaya, saatleri görmezden gelmeye, günleri birbirine karıştırmaya çalışır ama aslında kaçtığını sandığı şey zaman değil, zamanın içinde yüzüne vuran aynadır, çünkü zaman insanı kovalamaz, insan zamanın içinde kendini yakalar.
Bu kaçış bazen oyalanmakla olur, bazen sürekli meşgul kalarak, bazen geçmişe takılıp kalarak ya da geleceği abartarak; oysa hepsi aynı noktada birleşir: şimdiyle temas kurmaktan kaçmak, çünkü şimdi çoğu zaman insanın en savunmasız, en çıplak hâlidir. Dün tanıdıktır, yarın belirsizliğiyle oyalayıcıdır ama şimdi, sorusunu doğrudan sorar ve cevabı ertelemeye izin vermez.
İnsan zamanı durdurmak ister ama aslında durmasını istediği şey hisleridir; geçmesin, değişmesin, yüzleşmek zorunda bırakmasın ister ve bu yüzden günler birbirinin kopyası hâline geldiğinde kendini güvende sanır, çünkü tekrar eden şeyler acıtmıyormuş gibi görünür. Oysa zaman, kaçıldığında daha ağırlaşır; fark edilmediğinde silikleşir ama yok olmaz ve bir gün insan durup baktığında aslında zamandan değil, kendinden kaçtığını anlar.
