Meditasyon, modern dünyada çoğu zaman sadece rahatlama tekniği gibi sunulsa da, özünde insanın dikkatini dış uyaranlardan çekip içsel farkındalığa yönelttiği, düşüncelerle savaşmak yerine onları gözlemlemeyi öğrendiği derin bir zihinsel duraklama halidir; bu duraklama, ruhsal açıdan bakıldığında kişinin kendi iç sesiyle yeniden temas kurmasına, bastırılmış duyguların yüzeye çıkmasına ve zihnin sürekli “yetişme, kontrol etme, yetişememe” döngüsünden kısa da olsa uzaklaşmasına imkan tanırken, düzenli uygulandığında stres hormonlarının azalmasına, kalp ritminin dengelenmesine, uyku kalitesinin artmasına ve bağışıklık sistemi üzerinde dolaylı ama ölçülebilir olumlu etkilere katkı sağladığı bilimsel çalışmalarla da desteklenmektedir.
Meditasyonun ruha etkisi, insanın kendisiyle kurduğu ilişkinin yumuşamasında gizlidir; kişi, her düşünceye tepki vermek zorunda olmadığını fark ettikçe içsel gerginlik azalır, suçluluk, kaygı ve gelecek korkusu gibi duyguların mutlak gerçekler değil geçici zihinsel durumlar olduğunu deneyimlemeye başlar ve bu farkındalık, insanın kaderini kontrol etmeye çalışmak yerine yaşadıklarını daha sakin bir kabulle karşılamasını mümkün kılar, böylece ruhsal dayanıklılık artar, duygusal iniş çıkışlar daha dengeli hâle gelir ve kişi, hayatın hızına karşı kendi iç temposunu yeniden kurabilir.
Meditasyon yapmak için karmaşık ritüellere ya da uzun saatlere ihtiyaç yoktur; sessiz bir ortamda rahat bir oturuşla, omurgayı dik tutarak, gözler kapalı ya da yarı açık şekilde nefese odaklanmak, nefesin burundan girişini ve çıkışını yargılamadan izlemek yeterlidir, zihne gelen düşünceler bastırılmadan fark edilip tekrar nefese dönülür ve bu basit döngü günde 5–10 dakikayla bile başlandığında zamanla derinleşir; düzenlilik, sabır, beklentisiz yaklaşım ve kişinin kendine karşı nazik olması meditasyonun etkisini belirleyen en önemli etkenlerdir, çünkü meditasyon bir şey başarmak değil, olana izin vermeyi öğrenme pratiğidir.
