İnsan Neden Hissettiğini Her Zaman Anlayamaz
İnsan bedeni, çoğu zaman sandığımız gibi yalnızca kaslardan, kemiklerden, organlardan ve biyokimyasal reaksiyonlardan ibaret değildir, beden dediğimiz yapı, içine doğduğumuz andan itibaren sayısız uyarana maruz kalan, bu uyarıları yalnızca mekanik olarak değil, aynı zamanda titreşimsel olarak da kaydeden son derece hassas bir sistemdir. Biz çoğu zaman bedenin verdiği tepkileri “duygu”, “yorgunluk”, “stres” ya da “ruh hali” gibi kelimelerle tanımlarız, fakat bu kelimeler aslında yaşanan sürecin yalnızca görünen yüzünü anlatır. Her düşünce, her duygu ve her içsel hal, bedende ölçülebilir ya da hissedilebilir bir frekans değişimi yaratır. İnsan bunu çoğu zaman fark etmez, çünkü bedensel tepkiler anlıktır, ama birikim sessizdir. Uzun süre maruz kalınan bir zihinsel gürültü, çözümlenmemiş bir iç çatışma ya da bastırılmış bir duygu, bedende ani bir çöküş yaratmaz, bunun yerine, frekansın yavaş yavaş düşmesine ya da düzensizleşmesine neden olur. Bedenin burada verdiği tepki, bir alarm çığlığı gibi değil, daha çok kısık bir fısıltı gibidir. Önce nefes derinliği değişir, sonra uyku bölünür, ardından kaslar sebepsizce gerilir, dikkat dağılır, sindirim yavaşlar ya da kalp ritmi fark edilmeden hızlanır. İnsan bu belirtileri ayrı ayrı düşünür, ama hepsi tek bir yerde birleşir, bedenin kendi iç dengesi bozulmaya başlamıştır. Frekans kavramı bu noktada mistik bir kavramdan çok, düzenle ilgilidir. Yüksek ya da düşük olması değil, uyumlu mu, dağınık mı olduğu belirleyicidir. İnsan, yüksek enerjili olduğu bir dönemde bile bedensel olarak çökmüş hissedebilir, çünkü beden için önemli olan yoğunluk değil, tutarlılıktır. Sürekli değişen ruh halleri, ani coşkular ve sert düşüşler, bedende bir tür titreşim karmaşası yaratır.
İlginç olan şudur
İnsan, dış dünyadaki frekanslara karşı çoğu zaman iç frekansından daha hassastır. Gürültülü bir ortam, yapay ışıklar, sürekli akan bilgiler, ekranlar, sesler ve hız, bedenin doğal ritmini fark edilmeden bozar. Beden, zihnin “normal” dediği pek çok şeye uyum sağlamaya çalışırken aslında kendi merkezinden uzaklaşır. Bu uzaklaşma ise “ben iyi değilim ama nedenini bilmiyorum” hali olarak ortaya çıkar. Duygular burada bir ara istasyon gibidir. Korku, kaygı, huzursuzluk, isteksizlik ya da aşırı coşku, hepsi frekansın bedende oluşturduğu dalgalanmaların zihindeki karşılığıdır. İnsan çoğu zaman duyguyu bastırarak sorunu çözdüğünü zanneder, ama beden bastırmaz, beden kaydeder. Bastırılan her hal, ileride daha yoğun bir bedensel sinyalle geri döner. Bu yüzden bazı insanlar, hiçbir tıbbi sorunları olmadığı halde sürekli yorgun hisseder, bazıları durduk yere ağrılar yaşar, bazıları ise hiçbir şey yapmadıkları halde tükenmişlik hissiyle uyanır. Beden burada arızalanmaz, uyumsuzluğu haber verir. Fakat modern insan, bedenin diliyle konuşmayı unuttuğu için bu sinyalleri susturmayı tercih eder.
Frekansların bedendeki etkisini anlamak, “pozitif ol” demekle ya da sürekli yüksek bir ruh haline çıkmaya çalışmakla ilgili değildir. Tam tersine, bu tür zorlamalar beden için yeni bir baskı alanı yaratır. Gerçek denge, insanın her halini kabul edebildiği ama hiçbir halde takılı kalmadığı bir iç ritimde ortaya çıkar. İnsan bedeninin en sağlıklı hali, sürekli mutlu olduğu anlar değildir, kendini toparlayabildiği anlardır. Düşük frekanslı bir duygudan sonra bedeni yeniden dengeye getirebilme kapasitesi, yüksek frekanslı kısa anlardan çok daha belirleyicidir. Çünkü beden için önemli olan zirveler değil, geri dönüş yollarıdır. Belki de bu yüzden bazı insanlar sessizliğe ihtiyaç duyar, bazıları yalnız kalmadan iyileşemez, bazıları doğaya çıktığında derin bir rahatlama hisseder. Bunlar kaçış değil, bedenin kendi frekansını hatırlama çabasıdır. Gürültüde yaşayan bir beden, sessizlikte kendini onarmaya başlar, hızla çalışan bir zihin, yavaşlıkta dengeyi yeniden kurar.
Sonunda şunu söylemek gerekir
Beden, ruhsal ya da zihinsel kavramlarla ilgilenmez. Beden yalnızca uyumla ilgilenir. İnsan kendini ne kadar kandırırsa kandırsın, beden her zaman gerçeği daha önce fark eder. Yorulduğunu, fazla yüklendiğini, bir şeyi zorla sürdürdüğünü ya da kendine yabancılaştığını önce beden söyler. Ama onu dinlemek, çoğu zaman zor gelir, çünkü dinlemek, değişmeyi gerektirir.
Frekans meselesi de tam burada başlar. Değişmeye cesaret edemeyen insan, bedeninin sesini kısmayı seçer. Değişmeyi göze alan insan ise bedenini susturmaz, onunla uyumlanmayı öğrenir.
