Yüksek frekanslı ruhlar, çoğu zaman kalabalıkların içinde sessizce yürüyen, ama bulundukları ortamda söylenmeyenleri hissettiren, görünmeyeni sezen ve yaşanan anın arkasındaki anlam katmanlarını doğal bir sezgiyle algılayan varlıklardır; onlar için dünya yalnızca yaşanacak bir yer değil, öğrenilecek, hatırlanacak ve dönüştürülecek bir bilinç alanıdır. Bu ruhlar genellikle erken yaşlardan itibaren “fazla hisseden”, “fazla düşünen” ya da “fazla derin” olmakla etiketlenir; çünkü çevrelerindeki çoğu insanın normal kabul ettiği davranışlar, onlara yüzeysel gelirken, basit gibi görünen olayların ardında bile güçlü bir neden sonuç zinciri sezerler ve bu sezgi, zamanla onları içe dönük ama farkındalığı yüksek bireylere dönüştürür.
Yüksek frekanslı bir ruh için frekans, yalnızca spiritüel bir terim değil, düşüncenin, niyetin ve duygunun titreşimsel karşılığıdır; bu nedenle bu ruhlar bulundukları ortamın enerjisinden kolayca etkilenir, ağır, kaotik ya da samimiyetsiz alanlarda hızla yorulurken, doğa, sessizlik, müzik ya da anlamlı sohbetler içinde kendilerini yeniden dengede hissederler. Bu ruhların en belirgin özelliklerinden biri, çatışmadan kaçınmaları değil, çatışmanın gereksizliğini erken fark etmeleridir; güç savaşları, ego yarışları ve görünür başarı hırsı onlara yabancı gelir, çünkü onların iç pusulası dış dünyadan çok içsel uyuma yönelmiştir ve bu da onları çoğu zaman “uyumsuz” değil, aslında fazla uyanık kılar. Yüksek frekanslı ruhlar çoğunlukla yalnızlığı sever, ancak bu yalnızlık bir kaçış değil, bilinçli bir geri çekilmedir; kalabalıkların gürültüsünden uzaklaştıklarında zihinleri berraklaşır, sezgileri güçlenir ve içlerinden yükselen o tanıdık sessizlik, onlara kim olduklarını tekrar hatırlatır. Bu ruhlar için zaman da farklı akar; geçmişi yük gibi taşımazlar ama hatırlamayı bilirler, geleceği kontrol etmeye çalışmazlar ama hissederler ve şimdiki an, onlar için yalnızca bir an değil, farkındalıkla temas edilen kutsal bir geçiş noktasıdır.
Çoğu yüksek frekanslı ruh, yaşamının belirli dönemlerinde yoğun bir yabancılaşma hissi yaşar; sanki yanlış zamana ya da yanlış dünyaya doğmuş gibi, ancak bu duygu zamanla yerini bir kabullenişe bırakır, çünkü fark ederler ki onların görevi uyum sağlamak değil, bulundukları yerde titreşimi yükseltmektir. Empati bu ruhlarda öğrenilmiş bir beceri değil, doğuştan gelen bir algıdır; başkasının acısını açıklamaya gerek kalmadan hissederler, ama bu empati onları zayıf değil, bilakis bilinçli sınırlar çizmeyi öğrenmiş güçlü varlıklar haline getirir, çünkü herkesin yükünü taşımanın değil, ışığı hatırlatmanın esas görev olduğunu kavrarlar. Yüksek frekanslı ruhlar dünyayı kurtarmaya gelmez; onlar, dünyayı hatırlatmaya gelirler… Daha yavaş nefes almayı, daha az konuşup daha çok dinlemeyi, daha az sahip olup daha çok hissetmeyi ve en önemlisi, insanın kendi içindeki sessiz bilgeliği yeniden duymayı. Ve belki de en ayırt edici yanları şudur: Onlar, ışığı göstermeye çalışmazlar; yalnızca oldukları gibi dururlar ve bu duruş, çevrelerindeki her şeyi fark edilmeden dönüştürmeye başlar.
