Karşılaşmaların Tanığı Olan Duvarlar
Londra’nın En Eski Pubları
Londra’nın en eski pub'larına adım attığınızda ilk fark edilen şey tarih değildir, çünkü tarih genellikle sessizdir; fark edilen asıl şey, mekanın insanı yavaşlatan bir ağırlıkla konuşması, sanki “acele etme, burada zaman başka türlü işler” der gibi bir hal almasıdır ve bu his, modern şehrin gürültüsünden kaçıp içeri giren herkesi, farkında olmadan aynı ortak sessizliğe dahil eder. Bu publar, yüzyıllar boyunca yalnızca içki servisi yapılan yerler olmamış, insanların hayatla pazarlık yaptığı, umutlarını fısıldadığı, yenilgilerini gizlediği ve bazen de kazandığını kimseye belli etmeden kutladığı alanlar haline gelmiştir; bir masada bir yazar kelimelerle boğuşurken, hemen yanındaki masada bir denizci hayatla hesaplaşmış, bir köşede sessizce oturan biri ise belki de hayatının en önemli kararını kimseye söylemeden burada vermiştir.
Kimlerin gelip geçtiğini saymak mümkün değildir, çünkü bu pub'ların gerçek ziyaretçileri yalnızca ünlü isimler değil, adları hiçbir kayda geçmemiş ama hayatları bu duvarlara sinmiş insanlardır; elbette Charles Dickens gibi edebiyatın büyük isimleri bu mekanlarda oturmuş, Samuel Johnson gibi düşünürler burada tartışmış, gazeteciler ve matbaa işçileri aynı bardaktan içmişlerdir ama mekanın ruhunu asıl şekillendirenler, gündelik hayatın sessiz kahramanları olmuştur. Ortamın hala bu kadar sevilmesinin nedeni, bu pub'ların kendini zamana uydurmaya çalışmaması, aksine zamanı kendi içine çekmesidir; alçak tavanlar insanı istemeden eğilmeye zorlar, dar koridorlar yavaş yürümeyi öğretir, ışığın bilinçli bir şekilde loş tutulduğu odalar ise sohbeti yüzeyden alıp derine taşır, çünkü burada yüksek ses değil, dikkatle dinlenen söz kıymetlidir.
İnsanlar bu yerlere yalnızca “en eski pub” tabelası için gelmez; buraya gelen, bir süreliğine kimliğini kapının dışında bırakır, mesleğini, unvanını, acelelerini masaya koymaz ve belki de bu yüzden yüzyıllar boyunca aristokratla işçi, yazarla denizci, yalnızlıkla kalabalık aynı çatı altında yan yana var olabilmiştir. Bu publar bugün hala ilgi görüyorsa, bunun nedeni geçmişi pazarlayan dekorlar değil, geçmişi hala yaşayan bir atmosfer sunmalarıdır; burada hiçbir şey “mış gibi” değildir, ahşap gerçekten eskidir, çizikler gerçektir, sessizlik bile yılların içinden süzülüp gelmiştir ve ziyaretçi bunu içgüdüsel olarak hisseder. Londra’nın en eski pub'larından çıkarken insan, yalnızca bir mekandan değil, kısa bir zaman aralığından ayrılmış gibi hisseder; dışarıda şehir hızla akmaya devam ederken, içeride bıraktığı masada belki de yüzyıllardır değişmeyen tek şey, insanların birbirine anlatacak hikayelerinin hala bitmemiş olmasıdır.
