Herhangi Bir Ortama Girince Ortamın Enerjisini Hiçbir Şey
Yapmadan Değiştiren İnsanlar
Bazı insanlar bir ortamın kapısından içeri girer girmez hava değişir. Odaya güneş ışığı girmiş gibi olur ya da hafif bir gölge yayılır; kimse açıklayamaz ama herkes hisseder. Bu insanlar doğrudan bir şey yapmaz; bağırmazlar, dikkat çekmeye çalışmazlar, ilgi istemezler. Varlıkları kendi başına bir olaydır. Sanki içlerinde görünmez bir mıknatıs taşırlar ve ortamın demir parçacıkları onlara doğru hafifçe yönelir.
Enerji dediğimiz şey belki ölçülemeyen bir fenomendir, ama hissedilen bir gerçektir. Bazı insanlar yaklaşınca rahatlarız. Sohbet kolaylaşır, yüzler gevşer, kahkaha kendiliğinden gelir. Diğer bazı insanlar yaklaşınca içimiz hafifçe gerilir; nedenini bilmeyiz ama beden bilir. İnsan ruhu anten gibidir; söylenmeyeni, görülmeyeni, niyeti, duyguyu yakalar. Bu yüzden enerji, kelimelerden önce gelir.
Ortama ışık taşıyan kişilerin ortak bir özelliği vardır: Kendileriyle barışıklardır. Sakin, sıcak, küçük bir tebessümle dolaşırlar. Kendilerini kanıtlamaya ihtiyaç duymazlar; dünyayla kavga etmezler. Bu iç barış, dışarıya akar. Ne zaman aynı odada olsak, içimizdeki düğümler gevşer. Hızlı konuşma, gerginlik, telaş hepsi sanki biraz erir. Bu insanlar ortamı doldurmazlar; ortamı yumuşatırlar.
Tam tersi de vardır. Bazı insanlar bir mekana girer, hava sıkışır. Kelimeler kısalır, gözler kaçınır, herkes daha dikkatli davranır. Bu insanların enerjisi kötü değildir; sadece ağırdır. Belki içlerinde çok fazla düşünce, çok fazla kırgınlık, çok fazla hesap vardır. İnsan ruhu bunu görünmez şekilde taşır. Odaya yalnızca bedenleri değil, bütün geçmişleri girer.
Bir insanın enerjisi, söylediği sözlerden daha çok, sessizliğinde saklıdır. Bazı insanlar konuşurken değil, susarken etki bırakır. Bakışlarıyla bir huzur verirler. Bazı insanlar ise ses çıkarmadan gerginlik yayar. Hiçbir şey söylemeden “bir şey söylemiş” gibidirler.
Bazen bir ortamda sadece bir kişi değişir ve her şey değişir. Kalabalık aynı kalır, masa aynı, ışık aynı ama hava başka olur. Bu mucize değil; insanın insan üzerindeki görünmez etkisidir. Hepimiz, farkında olmadan birbirimize temas ederiz. Göz göze gelmeden bile. Bu yüzden bazı insanlar, davet edilmese bile özlenir. Varlıkları eksikliği kapatır. Sessizce gelirler, sessizce giderler ama arkalarında tuhaf bir sıcaklık bırakırlar. Diğer bazı insanlar, hiçbir yanlış yapmasalar bile yorucu hissedilir. Onlara kızmayız, sadece mesafeye ihtiyacımız olur.
Belki de bu dünyanın gerçek mimarları, görünmez taşlarla çalışanlardır. Bazı insanlar köşe süsü değil, temel taşı gibidir. Onlar olduğunda bina sağlam durur. Onlar gittiğinde her şey hafifçe sallanır.
Sonunda şunu fark ederiz: Enerji, anlatılamayan ama herkesin anladığı bir dildir. Bazı insanlar ışık getirir, bazıları gölge. Ve insan, içi neresiyle uyumluysa, oraya oturur.
