Toplumda başkalaşma, bireyin çoğunluğa uyum sağlama çabasıyla kendi iç sesinden yavaş yavaş uzaklaşmasının doğal ama ağır bir sonucudur; insan kalabalıklar içinde var oldukça, benzemeye teşvik edilir, aykırı olan törpülenir, sessiz olan makbul sayılır ve bu süreçte kişi, fark edilmemek adına kendini geri çekerken aslında en çok kendi varlığından feragat eder. Sosyolojik olarak bakıldığında bu durum, normların ve kolektif beklentilerin bireyi saran görünmez bir çember gibi işlemesiyle açıklanabilir; insan, kabul görmek için benzeşir, benzeştikçe özgünlüğünü yitirir ve sonunda çoğunluğun parçası olurken içsel anlamda tek başına kalır.

Psikolojik düzlemde başkalaşma, ani bir kopuş değil, küçük uyumlar üzerinden ilerleyen sinsi bir dönüşümdür; kişi önce bazı cümlelerini yutmayı, sonra bazı duygularını küçültmeyi, en sonunda da kendine ait düşünceleri başkalarını rahatsız etmemek adına saklamayı öğrenir ve bu öğrenilmiş suskunluk, zamanla kimliğin asli bir parçası haline gelir. Bu noktada yalnızlık, fiziksel bir yoksunluktan çok zihinsel bir kopukluk olarak hissedilir; insan konuşur ama anlaşılmaz, paylaşır ama temas edemez, kalabalıkların ortasında var olurken iç dünyasında derin bir boşluk taşır.

Çoğunluk içinde yalnızlık, en çok da bireyin kendine yabancılaşmasıyla ağırlaşır; kişi artık neyi gerçekten istediğini, neyi sadece uyum sağlamak için seçtiğini ayırt edemez hale gelir ve bu belirsizlik, içsel bir huzursuzluk olarak günlük hayatın her anına sızar. Anksiyete, değersizlik hissi ve sürekli bir eksiklik duygusu, bu başkalaşmanın psikolojik yan ürünleri gibi ortaya çıkar; çünkü insan, kendiyle temasını kaybettiğinde, dışarıdan gelen hiçbir onay bu boşluğu dolduramaz.

Yine de başkalaşma mutlak bir kayıp değildir; fark edildiği anda bir kırılma yaratır ve bireye, çoğunluğun içinde erimek yerine kendi sınırlarını yeniden çizebilme imkânı sunar. Kendi duygularını meşrulaştırmak, yalnız kalma ihtimalini göze alarak kendin olabilmek ve kalabalığın ritmine uymak zorunda olmadığını fark etmek, bu yalnızlığın dönüştürücü gücünü ortaya çıkarır; çünkü insan, ancak çoğunluğun gürültüsünden bir adım geri çekildiğinde, gerçekten kime dönüştüğünü ve kim olmak istediğini ayırt edebilir.