Bazı insanlar için doğal taşlar sadece doğanın içinden kopmuş mineral parçalarıdır; diğerleri için ise yüzyıllar boyunca sıkışmış enerjinin, yer kabuğunun derinlerinde oluşan basıncın ve zamanın görünmez ağırlığının sessiz birer tanığıdır. Doğal taşların ruha ve bedene iyi geldiğine inanmak, aslında insanın doğayla kurduğu kadim ilişkinin bir uzantısıdır; toprağın hafızasına dokunmak, kendi iç dengemizi yeniden hatırlamak anlamına gelir. Çok eski çağlardan beri insanlar, kötü ruhları kovmak, şifa bulmak, korunmak ya da sadece huzur hissetmek için taşları boyunlarına asmış, evlerinin köşesine koymuş, ellerinde ovuşturmuş, çünkü taşın fiziksel ağırlığı, ruhun ağırlığını alabilecek kadar güçlüymüş gibi görünmüştür.
Bilim bu etkilerin mekanizmasını tam olarak açıklayamaz; fakat psikoloji bize şunu söyler: ritüel, insan zihnini yatıştırır. Bir taşı avuçta tutmak, nefesle uyumlu bir ritim yakalamak, parmak uçlarının pürüzlü yüzeye dokunması, bütün bunlar bedeni farkındalığa davet eder; böylece kalp atışı yavaşlar, düşünceler sadeleşir, iç gürültü azalır. Belki de şifa dediğimiz şey, taşın içinden değil, taşın bize hatırlattığı varoluş biçiminden gelir. Yine de taşların içinde saklı minerallerin, metal iyonlarının, kristal yapıların insan enerjisiyle rezonansa girdiğine inanan milyonlarca insan vardır ve bu inanç yalnızca romantik değildir; kültürden kültüre değişen ama ortak bir kaynaktan beslenen bir sezgi taşır.
Amber, ametist, kuvars, obsidyen… Her birinin adı, bir karakter taşır. Amber sıcaklık verir, ametist sakinlik getirir, kuvars berraklık ve netlik sunar, obsidyen korur ve ağır duyguları emermiş gibi kabul edilir. İnsan, kendi iç dünyasında ne eksikse ona uygun taşı seçer; bu seçimin mantıkla değil, sezgiyle yapılması şaşırtıcı değildir, çünkü taşın değeri taşta değil, insanın ona yüklediği anlamdadır. Beden, zihinden daha önce öğrenir; dokunduğunda, hissettiğinde, taşın soğukluğunda bile bir sıcaklık bulabilir.
Belki de doğal taşların iyileştirici tarafı metaforiktir: hayat her zaman serttir, ama taşlar daha serttir ve yine de kırılmadan yüzyıllar boyunca dayanabilirler. Bu dayanıklılık, insan ruhuna örnek olur; dalgalar kayaları törpüler, rüzgâr yüzeylerini aşındırır, zaman onları değiştirir, ama onların özü kalır. Taş, bize şunu fısıldar: her şey geçer, ama senin çekirdeğin sağlam kalabilir. Bu fikir insana güç verir, çünkü içsel kırılganlıkla yaşarken dışsal bir dayanıklılık hissi taşır.
Sonuçta, doğal taşların ruha ve bedene iyi geldiğine inanmak, mantığın sınırlarını aşan bir konu değildir; aksine insanın varoluşuna çok uygundur. Biz, toprağın çocuklarıyız; bedenimiz minerallerden oluşur, kemiğimiz taşla akrabadır, suyumuz yeraltı sularıyla aynıdır. Belki de taşların şifa vermesi, taşların ne olduklarından çok, bizim kim olduğumuzu hatırlatmalarından kaynaklanır. Taşı avcunda tutan insan, aslında doğaya tutunur ve doğaya tutunmak her zaman biraz iyileştirir.
