Evren, ilk bakışta sessiz gibi görünse de aslında sürekli titreşen, dalgalarla konuşan ve görünmez bir ritimle kendini var eden devasa bir orkestradır; atomların çekirdeğinde başlayan bu titreşim, yıldızların kalbinde genişler, gezegenlerin manyetik alanlarında yankılanır ve nihayetinde insanın kalp atışına, düşünce hızına ve duygusal dalgalanmalarına kadar uzanan kozmik bir akışa dönüşür. Frekans dediğimiz şey, yalnızca fiziksel bir ölçüm değil, varoluşun kendisini düzenleyen görünmez bir dildir; her madde, her duygu ve her düşünce kendine özgü bir titreşim taşır ve bu titreşimler evrenin büyük döngüsüyle uyumlandığında, insan kendini “doğru yerde ve doğru zamanda” hisseder. Antik uygarlıkların müzik, mantra ve ritüel yoluyla sezgisel olarak bildiği bu gerçek, modern bilimde kuantum alanları, dalga-parçacık ikiliği ve rezonans kavramlarıyla yeniden anlam kazanıyor.
Evrenle dans eden frekanslar, bazen uyumlu bir vals gibi akıcı ve sakin ilerlerken, bazen de kaotik bir ritimle dönüşümü zorunlu kılar; çünkü her değişim, önce bir titreşim kırılmasıyla başlar. İnsan zihni bu noktada pasif bir izleyici değil, bizzat dansın içindeki bir figürdür. Düşüncelerimizin yoğunluğu, duygularımızın ağırlığı ve niyetlerimizin yönü, kendi kişisel frekans alanımızı şekillendirir ve bu alan, evrenin geri kalanıyla sürekli etkileşim halindedir. Kalp ritminin düzensizleştiği anlarda dünyanın da bize karşı sertleştiğini hissetmemiz, içsel bir metafor değil; beden, zihin ve çevre arasındaki frekans uyumsuzluğunun bilinçteki yansımasıdır. Buna karşılık, sakinleştiğimiz, anda kaldığımız ve niyetimizi berraklaştırdığımız zamanlarda karşılaşmaların kolaylaşması, yolların açılması ve “tesadüf” denilen olayların artması, rezonansın doğal bir sonucudur.
Frekansların evrenle dansı, insanı kaderin pasif bir taşıyıcısı olmaktan çıkarıp bilinçli bir katılımcıya dönüştürür; çünkü titreşimi değişen her varlık, dansın ritmini de az da olsa etkiler. Belki de asıl mesele, evreni kontrol etmeye çalışmak değil, onun ritmini duymayı öğrenmek ve kendi adımlarını bu kozmik müziğe uyarlayabilmektir. Ve insan, bunu başarabildiği anlarda fark eder ki; evren aslında ona karşı değil, onunla birlikte dans etmektedir.
