İnsan çoğu zaman kendini tek bir hayatın içine sıkışmış gibi hisseder; doğduğu, büyüdüğü, alıştığı ve çoğu kez sorgulamadan sürdürdüğü bir zaman çizgisinin içinde ilerlerken, içinden yükselen bazı duyguların, açıklayamadığı çekimlerin, sebepsiz korkuların ya da hiç yaşamadığı halde tanıdık gelen sahnelerin bu tek hayatla açıklanamayacak kadar derin olduğunu sezdiği anlarda, ruhun aslında sandığımızdan çok daha katmanlı bir varlık olabileceği düşüncesi yavaşça kendini hissettirmeye başlar. Ruh, spiritüel bakış açısında tek parça, düz ve değişmeyen bir yapıdan çok, üst üste binmiş, iç içe geçmiş, zamanla yoğrulmuş katmanlardan oluşan canlı bir hafıza alanı gibidir; her katman, yaşanmış ya da deneyimlenmiş bir bilinç halini, bir duygusal izi, bir öğrenme sürecini taşır ve insan çoğu zaman farkında olmadan bu katmanların birden fazlasıyla aynı anda temas halinde yaşar.
Bazı insanlar çocukluklarından itibaren derin bir bilgelik hissi taşır, bazıları ise açıklayamadıkları bir yorgunlukla hayata başlar; kimileri belirli mekanlara, dönemlere ya da kültürlere sebepsiz bir yakınlık hissederken, kimileri hiç yaşamadığı halde sanki çok şey kaybetmiş gibi bir eksiklik duygusuyla yaşar ve tüm bu haller, ruhun yalnızca bu yaşamla sınırlı olmayan bir birikime sahip olabileceğini düşündüren sessiz işaretler gibidir.
Ruhun katmanları, yalnızca geçmiş yaşam kavramıyla sınırlı değildir; aynı zamanda bu hayatta yaşanmış ama bastırılmış duyguların, unutulmuş travmaların, yarım kalmış seçimlerin ve içselleştirilmiş korkuların da birikiminden oluşur ve insan bazen bugünkü tepkilerini, bugünkü ilişkilerini ya da bugünkü kararlarını açıklamakta zorlandığında, aslında aktif olan katmanın şimdiki zamandan değil, daha derinde saklı bir deneyimden konuştuğunu fark edemez.
Bazı anlarda hiç tanımadığımız bir insan bize fazlasıyla tanıdık gelir, bazı vedalar ölçüsüz derecede acıtır, bazı başlangıçlar ise sanki çok önceden verilmiş bir sözün devamıymış gibi hissettirir; işte bu anlar, ruhun farklı katmanlarının birbirine temas ettiği, zamanın çizgisel olmaktan çıkıp dairesel bir algıya dönüştüğü eşik anlarıdır ve insan bu anlarda tek bir hayat yaşamadığını değil, tek bir bedende birden fazla hayatın izini taşıdığını sezmeye başlar. Spiritüel öğretiler, ruhun her yaşamda belirli dersler almak üzere farklı rollere büründüğünü, her katmanın bir deneyim, bir yüzleşme ve bir farkındalık taşıdığını söyler; bu yüzden bazı insanlar için güç teması baskınken, bazıları için kayıp, bazıları için sevgi, bazıları için özgürlük ya da yalnızlık ana ders haline gelir ve bu temalar, ruhun daha önceki katmanlarından bugüne sızan bir süreklilik oluşturur.
Ancak ruhun katmanlarını anlamak, geçmişe takılı kalmak ya da bugünü açıklamak için kaçış yolları aramak anlamına gelmez; aksine bu farkındalık, insanın kendini yargılamadan tanımasını, bazı duygularını bastırmak yerine anlamlandırmasını ve “neden böyleyim” sorusunu suçlulukla değil merakla sormasını sağlar. Çünkü ruh, hatırladıkça hafifler, anlaşıldıkça sakinleşir ve kabul gördükçe dönüşür. Belki de asıl soru “İnsan kaç hayat taşır?” değildir; asıl soru, insanın taşıdığı bu hayatların kaçını gerçekten fark ederek yaşadığıdır. Çünkü ruh, tek bir bedende çok şey hatırlayabilir ama bilinç, ancak cesaret ettiğinde o katmanlara temas eder ve insan, kendini tanıma yolculuğunda derinleştikçe, tek bir hayatın içine sığmayacak kadar geniş bir varlık olduğunu sessizce kabullenmeye başlar.
