Bir Manipülatörün Günlük İhtiyacı: Görünmez Yakıtlar Listesi
Bir manipülatörün günlük ihtiyacı ekmek, su ya da uyku gibi maddi şeylerle sınırlı değildir; onun asıl besin kaynağı, başkalarının farkında olmadan sunduğu duygular, tepkiler, boşluklar ve tereddütlerdir, çünkü manipülatör için dünya, insanların ne söylediğinden çok neyi söyleyemediği, neyi savunamadığı ve nerede kendinden şüphe ettiği üzerinden okunur. Her gün, güne başlarken ilk ihtiyacı ilgidir; büyük ya da küçük olması fark etmez, bir bakış, bir mesaj, kısa bir onay bile onun varlık hissini besler, çünkü ilgi kesildiği anda manipülatör kendini görünmez, etkisiz ve güçsüz hissetmeye başlar. Ardından duygusal tepki gelir; sevinç, öfke, suçluluk ya da kafa karışıklığı, hepsi eşdeğer değerdedir, zira önemli olan karşısındakinin iç dünyasında bir dalgalanma yaratabilmiş olmaktır.
Bir manipülatörün vazgeçilmez günlük ihtiyacı kontrol edilebilir belirsizliktir; her şey netleşirse oyun bozulur, bu yüzden muğlak cümleler, yarım bırakılmış vaatler, “sonra konuşuruz”larla örülmüş ilişkiler onun için verimli bir zemin sunar. Bu belirsizlik içinde karşısındaki kişi düşünür, anlamlandırmaya çalışır ve fark etmeden enerjisini manipülatörün alanına taşır. Onaylanma, çoğu zaman gizli ama sürekli bir ihtiyaçtır; açıkça alkış beklemez, fakat söylediklerinin sorgulanmamasını, kararlarının tartışılmamasını ister, çünkü sorgu başladığında kurduğu psikolojik üstünlük zedelenir. Bu nedenle manipülatör, kendini ya mağdur ya kurtarıcı ya da “her şeyi bilen” biri olarak konumlandırarak onayı dolaylı yollardan toplamaya çalışır.
Günlük besinlerden biri de başkasının suçluluk hissidir; manipülatör, karşısındaki insanın “acaba ben mi yanlış anladım, ben mi abartıyorum” noktasına gelmesini bir başarı göstergesi sayar, çünkü bu aşamadan sonra denge sessizce onun lehine kayar. Suçluluk, onun için sessiz bir anahtar gibidir; kapıları zorlamadan açar. Bir manipülatörün ihtiyacı olan bir diğer unsur duygusal emektir; karşısındaki kişinin sürekli açıklama yapması, kendini ifade etmeye çalışması, durumu düzeltme çabası, aslında manipülatörün harcamadan kazandığı bir enerjidir. O konuşmazken karşısındaki konuşur, o susarken karşısındaki doldurur ve bu asimetri onun işine yarar.
Ve belki de en kritik günlük ihtiyaç, sınırların belirsizliğidir; net çizgiler, açık “hayır”lar, tutarlı davranışlar manipülatör için tehlikelidir, bu yüzden sınırları bulanıklaştırmak, esnetmek ya da duygusal gerekçelerle aşmak onun doğal refleksi haline gelmiştir. Sonuçta bir manipülatör, başkalarının enerjisiyle çalışan sessiz bir düzenek gibidir; ilgiyle çalışır, suçlulukla hızlanır, belirsizlikle güçlenir ve sınırlarla karşılaştığında zorlanır. Onu besleyen şeylerin farkına varıldığında ise, günlük ihtiyacı karşılanmaz hale gelir ve o düzenek, gürültüsüz ama etkili biçimde durur.
