Jean Giono – Ağaç Diken Adam (L’homme qui plantait des arbres) (1953)

Bu roman, sade görünüşünün altında insanlık, doğa ve umut üzerine yazılmış en etkileyici alegorilerden biridir. Sadece 40 sayfa kadar kısa bir öyküdür ama okuyan çoğu insanın içini sessizce değiştirir.

Hikayeyi anlatan kişi, 1. Dünya Savaşı öncesinde Fransa’nın kurak ve ıssız bir bölgesinde yolculuk yaparken Elzeard Bouffier adında yaşlı bir çobanla karşılaşır. Bu adam, hiç kimse fark etmese de, her gün düzenli olarak meşe tohumları diker. Ne bir çıkarı vardır, ne bir destekçisi. Yalnızca sessiz bir inançla, yeryüzünü yeniden canlandırmak ister. Yıllar geçer, savaşlar olur, insanlar ölür, kasabalar yıkılır ama o adam tohum ekmeye devam eder. Ve sonunda, bir zamanlar çorak olan toprak ormanlara, kuşlara, suya ve yaşama kavuşur.

Elzeard Bouffier bir kahraman değildir, tam tersine, sıradan, sessiz bir insandır. Ama onun sabrı, sadeliği ve inancı, insanlığın unuttuğu bir erdem biçimini temsil eder. O, Tanrı’dan söz etmeden Tanrısal bir iş yapmıştır. Bouffier, tek bir insanın dünyayı değiştiremeyeceği fikrine karşı sessiz bir kanıttır.

Okurken kelimeleri değil, sessizliğin içindeki iyiliği dinleyin. Her sayfada sabır, umut ve insanın doğayla barışması vardır. Bu kitabı yavaşça, mümkünse doğanın içinde ya da bir pencere kenarında okuyun, çünkü gerçek mesajı ağaçların sessizliğinde saklıdır.