Görmekten Öte, Hissetmenin Gücü

Bazı insanlar dünyaya yalnızca gözleriyle bakmazlar. Onlar için gerçeklik sadece nesneler, işler, sesler ve koşuşturma değildir. Aynı manzaraya bakan kalabalık içinde, bir kişi sahnenin ardında saklı bir şey görür: Duyguyu.

Nörobilim bu farkın bir temeli olduğunu söyler. Beynin bazı bölgeleri estetik, ritim, yüz ifadeleri ve duygusal bilgiyi daha hızlı işler. Bu yüzden kimi insanlar, diğerlerinin fark etmediği ayrıntıları yakalar. Bir bakışın altındaki kırılganlığı, bir cümlenin içinde saklanan özlemi, bir suskunluğun ağırlığını duyabilirler. Bir sokaktan geçerken yalnızca binaları değil, o binaların ne kadar yaşadığını, kimlerin hangi hikayelerle içinden geçtiğini de hissederler.

Bu tip insanlar günlük hayat içinde bazen uyumsuz görünürler. Kalabalık onları yorar, gürültü onları koparır. Yine de küçük anlarda olağanüstü bir mutluluk bulabilirler; bir kedinin gözlerinde, yağmurdan sonra tazelenen toprakta, sabah kahvesinin buğusunda. Onlar için dünya, görsel bir yüzey değil, iç içe geçmiş anlam katmanlarıdır.

Ruhla görmek, çoğu zaman yalnız bir yetenektir. Çünkü toplum hıza, üretime ve görünür başarıya odaklanır. Ruh ile gören insan ise yavaşlar; dinler, izler ve hisseder. Bu da onu kalabalıkların arasında biraz sessiz, biraz kenarda, biraz derin yapar. Ama bu derinlik zayıflık değil, tersine büyük bir dayanıklılıktır. Yüzeysellik yorulur, derinlik ise beslenir.