Denizden Kalan Bir Parça
Deniz kabukları, ilk bakışta sadece kıyıya vurmuş birer hatıra gibi görünür; oysa her biri, suyun içinde yavaşça örülmüş, zamanın eliyle şekil almış, dalgaların ritmini içinde saklayan bir geometridir. İç kısımlarında dönen spiral, sanki bir sonsuzluk işareti gibi kendi üzerine kıvrılır, kıvrıldıkça oranını hiç bozmaz ve o kıvrımın içinde saklı mükemmellik, doğanın bilgeliğinin sessiz bir imzası olarak durur. Kabuk, bir canlının zırhıdır, ama aynı zamanda müzik kutusu kadar hassas, tuzlu rüzgar kadar yumuşak bir hatıradır. İçinden yaşayan canlı öldüğünde bile kabuk kalır ve kıyıya vuran her kabuk, aslında bir hayatın boş kostümüdür ancak asla anlamsız bir kalıntı değildir.
Bir deniz kabuğunu eline aldığında, onun üzerindeki çizgiler sadece estetik değildir; rüzgarın yönü, suyun sıcaklığı, besinin bolluğu, dalganın şiddeti, hepsi o kabuğun dokusuna birer ince iz bırakmış, yıllar boyunca kabuk hücre hücre büyürken her katman doğanın bir günlüğüne dönüşmüştür. O yüzden kabuğa baktığımızda sadece "güzel" demeyiz; onda bir sessizlik, bir sabır, bir dayanıklılık görürüz. Deniz canlısı, yumuşacık bedenini dışarıda bırakamaz; dış dünya serttir, tuz yakar, çarpan dalga kırabilir, o yüzden kabuk hem ev hem siper olur. Fakat ilginç olan, bu savunma hiçbir zaman kaba veya köşeli değildir; kabuk korunma amacı taşımasına rağmen, hep zarif, hep dengeli, hep büyüleyicidir.
Denizin içinde bu spiral şekiller tesadüfen oluşmaz; altın oran denen o büyülü matematiksel oran, kabuğun iç kıvrımlarında kusursuzca takip edilir. Kabuk büyüdükçe spiral genişler, ama oran değişmez; tıpkı hayatın içinde büyüdüğümüz halde bazı temel iç ritimlerimizi kaybetmediğimiz gibi. Bir kabuğu kulağımıza dayadığımızda duyduğumuz şey aslında deniz değildir; kendi kan dolaşımımızın ritmidir, kalbimizin akışıdır, ama o kabuk bunu bir yankı odasına çevirir ve biz suyun sesini duyduğumuzu sanırız. Bu yanılgı bile güzeldir, çünkü kabuk, bize uzak olanı hatırlatır, içimizde saklanmış bir deniz hasretini uyandırır.
Deniz kabukları, hem kırılgan hem dayanıklıdır. Kıyıya vurduklarında bazen paramparça olurlar, bazen ise hiç çizik almamış gibi parlarlar. Bu ikilik, hayatın kendisine benzer; ne kadar savunma yaparsak yapalım bazen kırılırız ama kırılmak her zaman kaybolmak demek değildir. Bazı şeyler sadece form değiştirir, dalgalar alır götürür, kum saklar, güneş ağartır ve biz bir gün sahilde yürürken küçücük bir kabuk buluruz, onu avucumuza alırız ve o an sadece geçmiş zamanın güzelliğini düşünürüz.
