“Motorların Rolls-Royce’u” Olarak Anılan El Yapımı Kusursuzluk
Brough Superior SS100, bir motosikletten çok daha fazlasıdır; o, sanayi çağının henüz ruhunu kaybetmediği, hızın rakamlarla değil karakterle ölçüldüğü bir dönemin sessiz ama sarsılmaz imzasıdır. 1920’lerin İngiltere’sinde, seri üretimin hız kazanmaya başladığı bir çağda, George Brough’un inatla “herkes için değil, bilenler için” diyerek ürettiği bu makine, mekanik mükemmelliğin bir tür aristokratik ifadesi olarak ortaya çıkmıştır. George Brough’un felsefesi nettir: Bir Brough Superior sıradan olamaz. Bu yüzden SS100, dönemin pek çok motosikletinin aksine banttan inmez; her biri tek tek elde toplanır, ayarlanır, test edilir ve sahibine teslim edilmeden önce bizzat kontrol edilir. Hatta öyle ki, SS100 adını alabilmesi için her motosikletin en az 100 mil/saat (yaklaşık 160 km/s) hıza ulaşması garanti edilirdi ki, bu hız 1920’ler için neredeyse hayal gücünü zorlayan bir iddiadır.
SS100’ün kalbinde yatan motorlar bile bu felsefenin parçasıdır. JAP ve Matchless gibi dönemin en prestijli motor üreticilerinden alınan V-twin motorlar, Brough Superior şasisiyle adeta yeniden doğar. Güç, kaba bir gösteri değil; dengeli, kontrollü ve sürücüsüne güven veren bir karakter taşır. Bu motosiklet, hızlanırken bağırmaz; kararlı bir sessizlikle ilerler. Tasarımına bakıldığında SS100’ün neden “motorların Rolls-Royce’u” olarak anıldığı hemen anlaşılır. Krom detaylar abartıdan uzaktır ama kusursuzdur; yakıt deposundaki altın yaldızlı yazılar, makinenin kendine olan güvenini fısıldar. Şasi geometrisi yalnızca estetik değil, sürüş stabilitesi için de titizlikle hesaplanmıştır. Bu bir süs eşyası değil, ama bakıldığında gözün kaçamadığı bir zarafet taşır.
Brough Superior SS100’ü efsaneleştiren unsurlardan biri de onun sahipleridir. En bilinen isim hiç kuşkusuz T. E. Lawrence, yani Arabistanlı Lawrence’tır. Lawrence’ın “Brough’larım benim için özgürlüğün metal halidir” dediği rivayet edilir ve onun trajik ölümü bile bir Brough Superior üzerindeyken gerçekleşmiştir. Bu detay bile, SS100’ün yalnızca bir araç değil, kaderle iç içe geçmiş bir yol arkadaşı olduğunu gösterir. Bu motosikletin ruhu, hızdan çok kontrole, gösterişten çok dengeye, kalabalıktan çok seçkinliğe dayanır. SS100, sürücüsünden cesaret ister ama hoyratlık kabul etmez; onu anlayanla uyumlanır, aceleci olanı affetmez. Bu yönüyle modern motosikletlerden keskin biçimde ayrılır, çünkü modern makineler hatayı tolere ederken SS100 sürücüsünü eğitir.
1939’da üretimin sona ermesiyle birlikte Brough Superior SS100 bir dönemin kapanışını temsil eder. II. Dünya Savaşı’nın gölgesi, yalnızca üretimi değil, bu tür saf zanaat anlayışını da tarihin sayfalarına iter. Geriye ise bugün koleksiyoncuların gözünde paha biçilemez olan, müzayedelerde astronomik rakamlara ulaşan ve her görüldüğünde saygı uyandıran birkaç düzine makine kalır. Bugün Brough Superior SS100’e bakmak, yalnızca bir motosiklete bakmak değildir; insan, mekanik ile insan emeğinin hala aynı cümlede buluşabildiği bir zamanı görür. Bu yüzden SS100, nostalji değildir. O, hala ayakta duran bir standarttır. Ve belki de bu yüzden, aradan geçen onca yıla rağmen şu cümle hala geçerliliğini korur: Bazı motorlar sürülür, bazıları sahip olunur; Brough Superior SS100 ise miras alınır.
