Ulaşamayan Yakınlıkların İnsan Ruhundaki İzleri
Modern yaşamda insanlar çoğu zaman duygusal bir boşluk içinde kalıyor. Bu boşluk, sevgisizlikten değil, karşılıklı duygulara rağmen bir araya gelinememesinden doğuyor, İki insan arasında var olan doğal çekim, çoğu zaman koşulların gölgesinde kalabiliyor. Bazen hayat, insanları aynı duyguda buluşturur ama aynı noktada birleştirmez, çünkü herkesin kendi içinde yürüttüğü görünmez bir yolculuk vardır, kimi ekonomik bir düzen kurmaya çalışır, kimi kişisel hedeflerini tamamlamaya, kimi geçmişten kalan yüklerini hafifletmeye uğraşır.
Bu süreçler, insanın kendi ayaklarının üzerinde durma çabasıdır. ve bu çaba, duyguların yanlış veya eksik olduğu anlamına gelmez. Aksine, hayatı sürdürebilmek için gerekli olan temel bir güçlenme dönemidir. İnsan bazen kendi iç dünyasını toparlamadan bir başkasına güvenle yaklaşamaz.
Bu nedenle birçok yakınlık, duygulardan değil, hayatın ritmindeki karışıklıktan ötürü askıya alınır. Yakınlık vardır, bağ vardır, özlem vardır, ama adımlar aynı yöne düşmez. Bu durum psikoloji literatüründe, “zamansal uyumsuzluk” olarak tanımlanır. duygular ortak olsa da zaman aynı değildir. iki kişi aynı anda hazır olamaz, biri bir adım önde, diğeri biraz geride olabilir. Bu da insanın içinde tuhaf bir sızı bırakır, Ne tamamen kopabilir, ne de tamamen kavuşabilir.
Biraz bekleyiş, biraz özlem, biraz sessiz kabulleniş…
Aslında herkes bilir ki, sevgiyi en çok sınayan şey ayrılık değil, ulaşamama halidir. zamanla bu duygular kişinin içinde derin bir iz bırakır. Çünkü yaşanamayan bağlar, yaşananlardan çok daha uzun süre hafızada kalır. bir ses, bir şehir, bir anı, o bağı yeniden hatırlatır. Ve bazı duygular… Ne biter, ne de tam anlamıyla başlar. sadece sessizce var olurlar. İnsan kalbinin en güvenli köşesinde, zamana dokunmadan, incitmeden, kaybolmadan… Ama bu kavuşamayacakları anlamına gelmez, gerçekten sevgi varsa , biri giderse uzaklara diğeri' de gider peşinden her' yere...
