Trende tanışan iki genç, Viyana sokaklarında sabaha kadar konuşur; film neredeyse tamamen diyalogdur ama hiçbir anı sıkıcı değildir. Romantizm burada büyük olaylar değil, küçücük cümleler, bakışlar ve kaçan ihtimaller üzerinedir. İzleyince insana tatlı bir hüzün ve keşke biraz daha konuşsalardı hissi bırakır.

Ağır ama inanılmaz gerçekçi bir dram. Bir insanın geçmişiyle yüzleşmenin nasıl acıttığını ama hayata devam etme çabasının nasıl sessiz ve kırılgan olduğunu çok derin anlatır. Abartı yok, gözyaşı zorlaması yok; sadece insan olmanın ağırlığı var. Yavaş tempoyu pazar günü çok güzel taşır. Sonsuz kara kış görüntüleriyle atmosferi unutulmazdır.

Kaybolan iki küçük kız, umutsuz bir baba, akıllı ama tedirgin bir polis. Filmin atmosferi karanlık, gerilimi hiç düşmüyor. Her sahnede bir şey olacak hissi var. Sonunda izleyiciye tek bir duyguyla bırakmıyor; şok, merak, öfke ve hüzün karışımı kalıyor. Pazar günü akşamına ilaç gibi bir gerilim.

İyi seyirler.