Ormanın nemli gölgelerinde, toprağın üstünde neredeyse görünmez bir sabırla bekleyen mantarlar, aslında doğanın en gizli ve en hayati işçileridir; ağaç kökleriyle görünmez ağlar kurarak onlara besin taşır, kurumuş yaprakları ve ölü dalları sessizce çözüp toprağa geri verir, çürümeyi bir kayba değil dönüşüme çevirir ve bir gün ansızın yağmurun ardından küçük şemsiyeler gibi belirdiklerinde, sanki yerin altında bütün gece çalışmış ve sabaha karşı bir ödül olarak yüzeye çıkmış izlenimi yaratırlar.
Oysa asıl mucize, toprağın içinde kilometrelerce uzanan ince ipliksi yapılarının yaşamın döngüsünü tutmasıdır; onlar olmadan orman nefes alamaz, ağaçlar birbirini besleyemez, yaprakların dönüşü tamamlanamaz, bu yüzden mantar sadece bir bitki değil, ekosistemin görünmez omurgasıdır, sessiz ama vazgeçilmez bir varlıktır, ormanın derin hafızasında saklı bir sır gibi.
