"Leyla ile Mecnun” sadece bir romantik komedi değil, Türk televizyon tarihinin en özgün, en şiirsel işlerinden biridir. Absürt mizahın içinde felsefi sorular gizlidir: Gerçeklik nedir? Delilik bazen bir kaçış mı, yoksa bir bilgelik hali mi?Aşk, gerçekten iki kişi arasında mı yaşanır yoksa insanın kendi ruhuyla yüzleşmesi midir? Dizide mahalle, hayatın küçük bir evrenidir: Ak Sakallı Dede, İsmail Abi, Yavuz, Erdal Bakkal… hepsi insan ruhunun başka bir yanını temsil eder. Rüya gibi görünen olaylar, aslında modern hayatın saçmalığını ve umutsuzluğunu mizahla işler.
Bu diziler, yalnızca izlenme rakamlarıyla değil; kalplerde açtıkları izlerle tarihe geçti. Kimi bize adaleti hatırlattı, kimi aşkın biçimini sorgulattı, kimi sadece bir insanın suskunluğuna ayna tuttu. Artık diziler, kültürel üretimin en güçlü biçimlerinden biri. Bir ulusu, bir çağı, bir ruh hâlini anlatabiliyorlar, bazen tek bir bakışla, bazen tek bir sessizlikle. Belki de bu yüzden, hangi dili konuşursak konuşalım, bir dizi izlerken aynı anda aynı şeyi hissedebiliyoruz: İnsan olmanın ağırlığı ve güzelliği.
