Beyaz Kuğu mu, Siyah Kuğu mu? İnsan Ruhunun İki Yüzü
Bazı filmler sadece karakterleri anlatmaz; bizi bize gösterir. Black Swan'da tam olarak böyle bir film. Nina’nın kusursuzluk peşinde koşarken yavaş yavaş kendinden uzaklaşması, aslında birçok insanın günlük hayatta fark etmeden yaptığı bir şeye çok benzer.
Çoğumuz, tıpkı Nina gibi, “iyi görünmeliyim, hata yapmamalıyım, herkes beni onaylamalı” düşüncesiyle hareket ediyoruz. Dışarıdan sakin ve düzenli görünsek de içimizde bastırdığımız daha özgür, daha cesur bir taraf var. İnsan bu iki yönünü sürekli ayırdığında, kendi içinde küçük çatlaklar oluşmaya başlıyor.
Filmdeki Beyaz Kuğu, toplumun bizden görmek istediği taraf; ölçülü, kontrollü ve kibar. Siyah Kuğu ise çoğu kişinin gizlice taşıdığı ama göstermekten çekindiği o gerçek benlik; duygulu, özgür ve spontane.
Günlük hayatta birçok insan da tıpkı Nina gibi yapıyor; duygularını bastırıyor, kendi ihtiyaçlarını geri plana atıyor, her şeyi mükemmel yapmak isterken kendini yoruyor, “Yetersiz görünürsem ne olur?” korkusuyla yaşıyor. Bu yüzden Black Swan sadece bir karakterin çöküş hikayesi değil; mükemmeliyetçiliğin arka planda sessizce kaç kişiyi tükettiğinin de bir göstergesi.
Film bize önemli bir gerçek bırakıyor: Kusursuzluk çoğu zaman bir hedef değil, bir hapishane. İnsan ancak iki tarafını yani hem beyazı hem siyahı sahiplenince özgürleşiyor.
