Gönül birliği, iki insanın kelimelere ihtiyaç duymadan aynı sessizlikte buluşabilmesi, aynı anda susup aynı anda derin bir nefes alabilmesi, kalabalıklar içinde bile birbirinin iç sesini tanıyabilmesi halidir; burada bağ kuran şey ne sözlerdir ne vaatler ne de alışkanlıklar, bağ kuran şey aynı titreşimde atan bir iç dünya, aynı sızıya aynı yerden dokunabilen bir farkındalık ve aynı sevinci aynı incelikle taşıyabilme yeteneğidir. Bu birliktelik, her zaman yan yana olmak değildir, bazen kilometrelerce uzakta olup aynı anda bir cümleyi düşünmek, aynı şarkıda durup aynı boşluğa dalmak, birbirinin yükünü sırtına almadan hafifletebilmektir; çünkü gönül birliği, sahip olmakla değil, hissetmeyi seçmekle yaşar, kontrol etmekle değil, alan açmakla derinleşir, talep etmekle değil, varlığı kabullenmekle güçlenir.
İnsanlar çoğu zaman aşkı, dostluğu ya da yakınlığı büyük laflarla tanımlar, oysa gönül birliği sessizdir, gösterişsizdir, kimseye ispat derdi yoktur; kalbin kapısını çalmadan içeri girmez, orada kalmak için söz vermez ama çıkarken iz de bırakmaz, sadece kalbin düzenini değiştirir ve bir daha eskisi gibi atmasına izin vermez. Ve belki de en kıymetli tarafı şudur: Gönül birliği, insanın kendisiyle olan kavgasını yavaşlatır, eksiklerini saklama ihtiyacını ortadan kaldırır, güçlü görünme zorunluluğunu çözer; çünkü bir gönle denk geldiğinde insan, ilk kez olduğu haliyle yettiğini hisseder.
