Göğe Ters Kurulan Şehir

Gökyüzü, ağır bir perde gibi şehrin üzerine kapanmıştı. Bulutlar birbirine karışmış, gri tonlar birbirini yutmuştu. Sanki göğün kendisi öfkelenmiş, yeryüzüne sırtını dönmüştü.

Aşağıda ise başka bir dünya vardı. Karanlığın içinde titreşen kırmızı, sarı, mavi ışıklar.Bir yansıma gibi değil, bir inat gibi yanıyorlardı. Karanlığa meydan okuyan bir şehir  ama yanlış yönde kurulmuştu. Göğe değil, yerin altına uzanıyordu binalar. Kökleri yukarıda, dalları yerin dibinde. Sanki insanlar yıldızlara değil, kendi karanlıklarına bakmak istiyordu artık. Her pencere, bir yalnızlığın aynasıydı; her ışık, bir unutuşun iziydi.

Ve sonra bulutların arasından, tek bir ışık hüzmesi indi sessizce; sarı, solgun ama kararlı bir çizgiydi bu. Sanki gökyüzü bir kezliğine pişman olmuş, şehre “ben hala buradayım” demek istiyordu. 

Ama şehir, o ışığı anlamadı. Yansıdı sadece, ışık yere değil, kendi yansımasına dokundu. Göğe ters kurulmuş şehir, bir anlığına kendi suretini gördü; sonra yine karanlığa döndü ve gömüldü.