Bahçeye açılan evler, yalnızca bir manzaraya değil, hayata doğru açılır; kapıdan içeri giren şey sadece ışık ya da hava değil, zamanın yavaşladığı, gürültünün azaldığı ve insanın kendine biraz daha yaklaştığı bir hal olur, çünkü bahçe, evin dışı gibi görünse de çoğu zaman evin en içli yeridir.
Bu evlerde sabahlar perdeyle değil, yeşilin tonlarıyla başlar; camdan görünen bir ağaç, ıslak toprak kokusu ya da rüzgarla hareket eden yapraklar, insanın günle kurduğu ilişkiyi sessizce yumuşatır ve yaşam, duvarlar arasında sıkışmış olmaktan çıkar.
Bahçeye açılan bir ev, kontrol duygusunu biraz azaltır ama huzuru artırır; mevsimler kendini gizlemez, yağmur saklanmaz, güneş perde arkasından değil doğrudan hissedilir ve bu açıklık, evin içine de bir tür dürüstlük taşır.
Belki de bu yüzden bahçeye açılan evler daha çok hatıra biriktirir; çünkü orada hayat sadece yaşanmaz, izlenir, dinlenir ve fark edilir, insan da kendini dört duvarın değil, doğayla kurduğu temasın içinde evinde hisseder.
