Bazen elimiz hemen telefona gider, o saniyeyi kaybetmemek için, sanki fotoğrafa basmazsak o an yok olacakmış gibi, gökyüzünün o rengi, kahvenin buharı, kedinin göz kırpışı, rüzgârın perdeyi hafifçe hareket ettirdiği o küçük mucize kaybolacakmış hissiyle, aceleyle bir kare daha çekeriz.

Ama sonra fotoğraf albümünde yüzlerce görüntü arasında dolaşırken fark ederiz ki o anı saklamaya çalışırken belki de onu yaşamanın en saf halini kaçırmışız, çünkü hayatın asıl sıcaklığı pikselde değil, kahvenin kokusunda, kedinin mırıltısında, pencerenin önünde durup içeri dolan ışıkta gizlidir, bu yüzden bazen fotoğraf çekmek güzel ama bazen telefonu kenara bırakıp, anın içine gömülüp, hiçbir şey kaydetmeden sadece var olduğumuzu hissetmek daha sahici, daha gerçek ve daha huzur vericidir.